Planując terapię neurologopedyczną należy dobierać takie metody oraz formy pracy, aby były dostosowane do potrzeb i możliwości Pacjenta. Wcześniejsze wykrycie zaburzenia oraz rozpoczęcie interwencji terapeutycznej daje szanse na osiągnięcie założonych efektów w jak najkrótszym czasie.

Terapia neurologopedyczna obejmuje:

• opóźniony rozwój mowy,
• wady wymowy ( seplenienie, rotacyzm, nosowanie etc.),
• niedokształcenie mowy o typie afazji,
• afazję,
• dyzartrię,
• jąkanie,
• dzieci z chorobami genetycznymi,
• dzieci z chorobami neurologicznymi.

Prawidłowa diagnoza neurologopedyczna stanowi podstawę skutecznej terapii. Przebiegać może  w odstępach czasu i wymagać kilku wizyt, aby była całościowa (zwłaszcza u dzieci z zaburzeniami artykulacji). Wymaga ona bowiem przeprowadzenia szczegółowego wywiadu z rodzicami/opiekunami Pacjenta oraz zbadania różnych aspektów rozwoju mowy:

• ocenę mowy czynnej i biernej,
• ocenę oddychania,
• ocenę tempa mówienia,
• badanie artykulacji,
• ocenę aparatu artykulacyjnego pod kątem budowy anatomicznej aparatu mowy,
• ocenę percepcji słuchowej oraz wzrokowej,
• ocenę  gryzienia, żucia i połykania.